Βιβλιοθηκάριος στην Π.Μ.Β.

Άνοιξε το πορτατίφ, πατώντας εκείνο το ξύλινο κουμπί που φάνταζε πια τόσο παλαιικό. Ο Βιβλιοθηκάριος δούλευε στην Παγκόσμια Μαγική Βιβλιοθήκη περίπου χίλια χρόνια. Δεν έκανε τίποτα σπουδαίο σε καθημερινή βάση, απλά τοποθετούσε τα βιβλία στη σωστή θέση εφόσον οι μαγικές πένες είχαν καταγράψει στις σελίδες των βιβλίων τα γεγονότα που λάμβαναν χώρα εκείνη τη στιγμή. Κοντολογίς, οι μαγικές πένες κατέγραφαν κυρίως την ιστορία της κάθε χώρας.

Στην Π.Μ.Β. υπήρχαν βιβλία για όλα τα κράτη, για όλα τα έθνη και για κάθε άτομο ξεχωριστά. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια παρατηρούταν μία στασιμότητα στην καταγραφή της ιστορίας. Ορισμένα βιβλία είχαν να μεταφερθούν χρόνια στα ειδικά διαμορφωμένα γραφεία. Πολλοί λαοί φοβόντουσαν την απότομη αλλαγή στη ζωή τους. Τουλάχιστον αυτό είχαν φανερώσει τα περίπου χίλια χρόνια ζωής που είχε αφιερώσει σ’ αυτό το επάγγελμα.

Τώρα, καθόταν μπροστά από το γραφειάκι του και μελετούσε διάφορους τόμους που είχαν πάμπολλα χρόνια να ανοιχθούν και να καταγραφούν. Αν είχαν περάσει παραπάνω από δεκαπέντε χρόνια, τότε οι πληροφορίες περνιόντουσαν σε μια βάση δεδομένων κι ύστερα τα βιβλία καταστρέφονταν.

Αφού συμβουλεύθηκε τη λίστα του, συνειδητοποίησε ότι ένας τόμος με το όνομα «Ελλάδα» είχε ξεπεράσει το χρονικό περιθώριο και επομένως έπρεπε να γίνει η προαναφερόμενη διαδικασία. Ο γεράκος με τη μακριά λευκή γενειάδα και το ημίψηλο καπέλο σηκώθηκε νωχελικά από την ξύλινη καρέκλα του και κατευθύνθηκε προς τον διάδρομο δεκατρία για να βρει το συγκεκριμένο τόμο.

Ύστερα από κάποια ώρα έφερε τη σκάλα και ξεκίνησε να ανεβαίνει με δυσκολία. Βλέπετε, τα χρόνια είχαν περάσει και σε λίγο καιρό θα έπρεπε να εγκαταλείψει τη δουλειά του. Έπρεπε επιτέλους να πάρει σύνταξη και να ξεκουραστεί.

Ξάφνου, λίγο πριν αγγίξει με τα γεμάτα ρόζους χέρια του τις κιτρινισμένες σελίδες, το βιβλίο ξεκίνησε να πετάει προς το τεσσαρακοστό πέμπτο μαγικό γραφείο. Η πένα βουτήχτηκε αστραπιαία στη μελάνη και ξεκίνησε να γράφει πιο γρήγορα από ποτέ. Οι σελίδες άλλαζαν ταχύτατα, ενώ η πένα συνέχιζε να γράφει ακατάπαυστα.

Ο γεράκος προς στιγμήν νόμιζε ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Ίσως τα χρόνια απραξίας να είχαν οδηγήσει στην καταστροφή του βιβλίου. Έπρεπε να κατέβει και να ελέγξει την κατάσταση.

Έφτασε γρήγορα στο γραφείο. Έσκυψε πάνω στις σελίδες και διάβασε με τεράστια κεφαλαία γράμματα : «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2013». Είχαν καταγραφεί πρωτοφανή συμβάντα, όπως πτώσεις κυβερνήσεων, κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, καταστροφή της κοινωνικής συνοχής, δημιουργία ορυχείων, ψυχική καταρράκωση των πολιτών, αλλά συνάμα και έντονες αντιδράσεις, πρωτοφανείς κινητοποιήσεις κ.ο.κ. Όχι, η μαγεία δεν είχε «χαλάσει». Όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια.

Ο βιβλιοθηκάριος στράφηκε στο γραφειάκι του, κάθισε στην καρέκλα του και έσβησε από τη λίστα το βιβλίο με τον τίτλο «Ελλάδα». Παράλληλα, κάτω από τα γένια του  σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από πάμπολλα χρόνια που καταγραφόταν σημαντική ιστορία σ’ εκείνη τη χώρα, και ο πολύπειρος άνδρας γνώριζε ότι συνέβαιναν γεγονότα υψίστης σημασίας που θα ήταν σίγουρα τραγικά, αναπάντεχα, θα συντάραζαν συθέμελα τις κοινωνικές δομές, αλλά συγχρόνως θα ήταν ωραία κατά κάποιον τρόπο και ελπιδοφόρα, γιατί ίσως να έβγαζαν τους πολίτες από το αδιέξοδο και την κατάθλιψη. Επομένως, εκείνο το καλοκαίρι του 2013 αναμενόταν να είναι μια περίοδος σημαντικότατη για το έθνος. Με άλλα λόγια, θα ήταν όντως ένα καλό καλοκαίρι…

του Μίνωα-Αθανάσιου Καρυωτάκη στο | εΜΜΕίς