Δώσε λεφτά
Η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει με επαίτες. Κάθε γωνιά, κάθε παγκάκι, κάθε εκκλησία είναι στέκι ανθρώπων που ζητούν βοήθεια ή πουλούν κάτι που σπανίως θέλει κανείς να αγοράσει. Πλέον, στο όμορφο ιστορικό κέντρο, το άλλοτε κοσμοπολίτικο, ακούγονται περισσότερες φωνές ανθρώπων που δεν έχουν χρήματα για να τραφούν ή δεν έχουν στέγη, παρά γέλια και μουσικές, όπως συνέβαινε κάποτε…
«Επόμενη στάση, next stop, πλατεία Αριστοτέλους.» Με το άκουσμα των λέξεων αυτών η πλειοψηφία των επιβατών του αστικού λεωφορείου βγήκαν από το λήθαργό τους και άρχισαν να ετοιμάζονται για αποβίβαση μπροστά στο παλιό Χαμάμ, μερικά μέτρα πιο πέρα από το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου. Αναφέρομαι σε μια από τις μέρες που ακόμη κι ο κλιματισμός του λεωφορείου δε φτάνει, μια μέρα τόσο ζεστή που ο κόσμος ασφυκτιά με τα κλειστά παράθυρα σε έναν μικρό χώρο με τόσο πολύ κόσμο.
Ανοίγουν οι πόρτες του αστικού, ο κόσμος ξεχύνεται έξω στον, έστω καυτό, αέρα… Aνάσα ανανεωμένου οξυγόνου. Η ανάσα αυτή, όμως, που στην αρχή φάνηκε σχεδόν σωτήρια, δεν αποδεικνύεται να είναι η τέλεια εισπνοή. Οι μυρωδιές των βρώμικων σημείων της πόλης και του καυσαερίου γίνονται ακόμη πιο έντονες και αναπόφευκτες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Μπορεί να σκεφτεί κανείς απλά το δυνατό ήλιο να χτυπάει με τις ώρες κάδους απορριμμάτων και μέρη (γωνιές, πεζοδρόμια, στενάκια ανάμεσα σε πολυκατοικίες) που έχουν γίνει ανεπίσημα δημόσια ουρητήρια… αυτό φτάνει για να συναισθανθεί την περιγραφή αυτή.
Κατηφορίζοντας την πλατεία Αριστοτέλους έμεινα ακόμη μια φορά άφωνη με το πόσοι άνθρωποι βρίσκονται σε κάθε στήλη και κάθε κολώνα των ‘βυζαντινής τεχνοτροπίας και δυτικοευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής’ κτηρίων… άνθρωποι που κοιμούνται στο τσιμέντο, ηλικιωμένοι που σχεδόν σέρνονται ζητώντας βοήθεια, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) που κάθονται με τις ώρες στο ίδιο σημείο, μητέρες με μωρά στις αγκαλιές τους.
Η εικόνα δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη, ούτε σοκάρει. Το κύριο πρόβλημα είναι η ποσότητα, οι επαναλαμβανόμενες σφαλιάρες που σου λένε ‘ξύπνα, κάτι πάει στραβά’. Για κάποιους αυτό το ‘στραβά’ σημαίνει μόνο την επιχείρηση των ζητιάνων, ενώ για άλλους ενέχει και την έννοια της κρίσης, των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν ένα σωρό άνθρωποι, τον ξεπεσμό (αν και φυσικά κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να θεωρεί πως ό λ ο ι όσοι ζητούν βοήθεια έχουν πραγματική ανάγκη).
Συζητώντας για το θέμα αυτό με τους φίλους μου, και συνεχίζοντας την κατηφόρα, ακούσαμε έναν από τους επαίτες να καλεί τον κόσμο λέγοντας ‘δώσε λεφτά, δώσε λεφτά’. Ένας από τους φίλους μου είπε «Εγώ σε κάποιον που φωνάζει ‘δώσε λεφτά’ δεν θα έδινα τίποτα!». Φυσικά όλοι συμφωνήσαμε ότι το κάλεσμα είναι λάθος, είναι άκομψο. Φτάνοντας, όμως, στην πηγή, εκεί από όπου προέρχονταν η φωνή, καταλάβαμε γιατί ο άνθρωπος αυτός είχε την ‘πολυτέλεια’ να φωνάζει έτσι κι όμως να μαζεύει έστω κάποια χρήματα από περαστικούς.
Δεν μιλάμε για απλό ΑΜΕΑ… ο άνθρωπος, εκτός από κάποιο διανοητικό πρόβλημα (που, εντάξει, ας παραδεχτούμε ότι δεν μπορεί να εντοπιστεί με σιγουριά από κάποιον που δεν γνωρίζει πολλά για το θέμα, γιατί μπορεί να είναι προσποιητό), δεν είχε καθόλου πόδια και για την ακρίβεια το σώμα του ήταν κομμένο σχεδόν στη μέση. Αρκετοί περαστικοί κοντοστέκονταν για μερικά δευτερόλεπτα, είτε οι ίδιοι είτε απλά η ματιά τους. Ο άντρας απτόητος συνέχισε να φωνάζει ‘δώσε λεφτά’.
Φύγαμε από εκείνο το σημείο και καθίσαμε κάπου εκεί κοντά για να φάμε κάτι πρόχειρο πριν επιστρέψουμε ο καθένας στις δουλειές του. Η συζήτηση συνεχίστηκε για πολύ ώρα γύρω από το θέμα γενικά και από τον άνθρωπο αυτό ειδικά. Διαφωνούσαμε για το εάν ήταν πιθανό να μην είναι μισό το σώμα του αλλά να κάνει κάποιο κόλπο. Εγώ υποστήριζα ότι δεν είναι δυνατόν να το κάνει αυτό. Πίστευα ότι είναι σωματικά αδύνατο, εκτός από τελείως ανήθικο για να το κάνει κανείς.
Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά, ίσχυσε το ‘μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις’. Λίγα λεπτά αργότερα και αφού το θέμα μας είχε αλλάζει, είδαμε δυο αστυνομικούς να συνοδεύουν τον άνθρωπο που φώναζε ‘φέρε λεφτά’. Τρία ζευγάρια πόδια περπατούσαν προς το τμήμα...
Μετά από κάποιο διάστημα μάθαμε ότι το τρικ είναι απλό, φορώντας ένα φαρδύ μπουφάν, έχοντας ιδιαίτερη ευλυγισία αλλά και την ικανότητα να μην μουδιάζουν τα γόνατα τόση ώρα στην ίδια θέση. Δείτε ένα παράδειγμα στο παρακάτω βίντεο.
Ανοίγουν οι πόρτες του αστικού, ο κόσμος ξεχύνεται έξω στον, έστω καυτό, αέρα… Aνάσα ανανεωμένου οξυγόνου. Η ανάσα αυτή, όμως, που στην αρχή φάνηκε σχεδόν σωτήρια, δεν αποδεικνύεται να είναι η τέλεια εισπνοή. Οι μυρωδιές των βρώμικων σημείων της πόλης και του καυσαερίου γίνονται ακόμη πιο έντονες και αναπόφευκτες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Μπορεί να σκεφτεί κανείς απλά το δυνατό ήλιο να χτυπάει με τις ώρες κάδους απορριμμάτων και μέρη (γωνιές, πεζοδρόμια, στενάκια ανάμεσα σε πολυκατοικίες) που έχουν γίνει ανεπίσημα δημόσια ουρητήρια… αυτό φτάνει για να συναισθανθεί την περιγραφή αυτή.
Κατηφορίζοντας την πλατεία Αριστοτέλους έμεινα ακόμη μια φορά άφωνη με το πόσοι άνθρωποι βρίσκονται σε κάθε στήλη και κάθε κολώνα των ‘βυζαντινής τεχνοτροπίας και δυτικοευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής’ κτηρίων… άνθρωποι που κοιμούνται στο τσιμέντο, ηλικιωμένοι που σχεδόν σέρνονται ζητώντας βοήθεια, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) που κάθονται με τις ώρες στο ίδιο σημείο, μητέρες με μωρά στις αγκαλιές τους.
Η εικόνα δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη, ούτε σοκάρει. Το κύριο πρόβλημα είναι η ποσότητα, οι επαναλαμβανόμενες σφαλιάρες που σου λένε ‘ξύπνα, κάτι πάει στραβά’. Για κάποιους αυτό το ‘στραβά’ σημαίνει μόνο την επιχείρηση των ζητιάνων, ενώ για άλλους ενέχει και την έννοια της κρίσης, των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν ένα σωρό άνθρωποι, τον ξεπεσμό (αν και φυσικά κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να θεωρεί πως ό λ ο ι όσοι ζητούν βοήθεια έχουν πραγματική ανάγκη).
Συζητώντας για το θέμα αυτό με τους φίλους μου, και συνεχίζοντας την κατηφόρα, ακούσαμε έναν από τους επαίτες να καλεί τον κόσμο λέγοντας ‘δώσε λεφτά, δώσε λεφτά’. Ένας από τους φίλους μου είπε «Εγώ σε κάποιον που φωνάζει ‘δώσε λεφτά’ δεν θα έδινα τίποτα!». Φυσικά όλοι συμφωνήσαμε ότι το κάλεσμα είναι λάθος, είναι άκομψο. Φτάνοντας, όμως, στην πηγή, εκεί από όπου προέρχονταν η φωνή, καταλάβαμε γιατί ο άνθρωπος αυτός είχε την ‘πολυτέλεια’ να φωνάζει έτσι κι όμως να μαζεύει έστω κάποια χρήματα από περαστικούς.
Δεν μιλάμε για απλό ΑΜΕΑ… ο άνθρωπος, εκτός από κάποιο διανοητικό πρόβλημα (που, εντάξει, ας παραδεχτούμε ότι δεν μπορεί να εντοπιστεί με σιγουριά από κάποιον που δεν γνωρίζει πολλά για το θέμα, γιατί μπορεί να είναι προσποιητό), δεν είχε καθόλου πόδια και για την ακρίβεια το σώμα του ήταν κομμένο σχεδόν στη μέση. Αρκετοί περαστικοί κοντοστέκονταν για μερικά δευτερόλεπτα, είτε οι ίδιοι είτε απλά η ματιά τους. Ο άντρας απτόητος συνέχισε να φωνάζει ‘δώσε λεφτά’.
Φύγαμε από εκείνο το σημείο και καθίσαμε κάπου εκεί κοντά για να φάμε κάτι πρόχειρο πριν επιστρέψουμε ο καθένας στις δουλειές του. Η συζήτηση συνεχίστηκε για πολύ ώρα γύρω από το θέμα γενικά και από τον άνθρωπο αυτό ειδικά. Διαφωνούσαμε για το εάν ήταν πιθανό να μην είναι μισό το σώμα του αλλά να κάνει κάποιο κόλπο. Εγώ υποστήριζα ότι δεν είναι δυνατόν να το κάνει αυτό. Πίστευα ότι είναι σωματικά αδύνατο, εκτός από τελείως ανήθικο για να το κάνει κανείς.
Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά, ίσχυσε το ‘μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις’. Λίγα λεπτά αργότερα και αφού το θέμα μας είχε αλλάζει, είδαμε δυο αστυνομικούς να συνοδεύουν τον άνθρωπο που φώναζε ‘φέρε λεφτά’. Τρία ζευγάρια πόδια περπατούσαν προς το τμήμα...
Μετά από κάποιο διάστημα μάθαμε ότι το τρικ είναι απλό, φορώντας ένα φαρδύ μπουφάν, έχοντας ιδιαίτερη ευλυγισία αλλά και την ικανότητα να μην μουδιάζουν τα γόνατα τόση ώρα στην ίδια θέση. Δείτε ένα παράδειγμα στο παρακάτω βίντεο.
Στα επόμενα κομμάτια του άρθρου θα παρουσιάσω και άλλες
παράξενες φιγούρες της πόλης μας (που δύσκολα περνούν απαρατήρητες)…
Stay tuned \m/
στο StoryBox
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου