Ο υαλοκαθαριστής-ντίβα
Πάει καιρός που ο υαλοκαθαριστήρας του αυτοκινήτου έχει χάσει την παλιά του χρησιμότητα μιας και έχει κατά βάση αντικατασταθεί από τους ‘υαλοκαθαριστές’ στα φανάρια της πόλης.
Στην αρχή, όταν πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο και πριν γίνει τόσο έντονο όσο είναι σήμερα, μάς ξάφνιαζαν με την πρωτοβουλία που έπαιρναν χωρίς να ρωτήσουν, καθάριζαν τα τζάμια και αναγκαζόμασταν να τους δώσουμε μερικά cents. Έπειτα, εκείνοι έγιναν πιο αγενείς, επιθετικοί και θρασείς, ειδικά όταν μάθαμε κι εμείς κόλπα για να πιάνουν πιο άμεσα το μήνυμα ότι δεν θέλουμε με το ζόρι την υπηρεσία τους.
Στα φανάρια του κέντρου η ιεροτελεστία ήταν πάντα πολύ συγκεκριμένη… Υπήρχε χρόνος να κοιταχτείς στον καθρέφτη, να αλλάξεις μουσική, να δεις καμιά βιτρίνα που τυχαίνει να είναι τριγύρω, να αδιαφορήσεις για το καμάκι που σου κάνει ο μαντράχαλος στο διπλανό αμάξι, να κορνάρεις τον μπροστινό (για σπάσιμο) αν αργήσει έστω ένα δευτερόλεπτο να ξεκινήσει… Έλα, όμως, που πλέον στερούμαστε και αυτήν την πολυτέλεια να φερθούμε ιεροτελεστικά στο ίδιο μας το μέσο!
Σταμάτησα σε ένα φανάρι και ήμουν το τέταρτο αυτοκίνητο στη σειρά σε μονόδρομο με μια λωρίδα. Είδα τον υαλοκαθαριστή να κατευθύνεται στο πρώτο αμάξι. ‘Όχι πάλι, ρε σεις…’ σκέφτηκα και έκλεισα τις ασφάλειες, γιατί ποτέ δεν ξέρεις (just in case, που λένε). Τον είδα να σκαρφαλώνει σχεδόν στο παρμπρίζ για να μη χρειαστεί να πάει και από την άλλη πλευρά να σκουπίσει. ‘Και τεμπελάκος, και τσαχπίνης ο καθαριστής… την πάτησε ο πρώτος’ είπα στο συνοδηγό μου. ‘Δες τον!’ μου είπε εκείνος δείχνοντας αυτόν που στη συνέχεια πήρε τον τίτλο του υαλοκαθαριστή-ντίβα.
Και τότε παρατήρησα για πρώτη φορά τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν το αγόρι. Φορούσε πολύ κολλητά ρούχα, θεόστενα. Θηλυπρεπές t-shirt και κοντό σορτσάκι. Πριν ρίξει νερό στο εκάστοτε αυτοκίνητο χαζοφλέρταρε τους οδηγούς με πολύ αστείο τρόπο. Ακόμη κι ο ίδιος γελούσε. Στη συνέχεια, κουνώντας τη λεκάνη του με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση κι από την J-Lo, πήγαινε στο επόμενο αμάξι.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ευχόμουν να ανάψει το φανάρι πριν φτάσει η σειρά μου. Κατ’ αρχάς ήξερα πώς να τον αποφύγω. Το κυριότερο, όμως, ήταν ότι είχε ενδιαφέρον το γεγονός ότι προφανώς αυτό το αγόρι είχε μάθει να φέρεται με τέτοιο στυλ και χάρη σε άλλου είδους δουλειά…
Όταν έφτασε η σειρά μου, και ήμουν η πρώτη γυναίκα οδηγός που συνάντησε σε αυτή τη ‘φουρνιά’ αυτοκινήτων, χαμογέλασε και έριξε νερό στο τζάμι. Άνοιξα τους υαλοκαθαριστήρες και πάτησα γκάζι για να πάω μερικά μέτρα πιο μπροστά ώστε να τον προσπεράσω και να πάει στον επόμενο.
Εκείνος, όμως, δεν το άφησε να περάσει. Με μια έκφραση θιγμένης ντίβας ήρθε στο παράθυρο και σε σπαστά ελληνικά είπε ‘Τι πουτ***!’. Ο συνοδηγός μου λύθηκε στα γέλια. Εγώ πάλι, ψύχραιμα και με μια δόση ειλικρίνειας του απάντησα ‘Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα’. Η αντίδρασή του με έκανε να αλλάξω στάση. Γελούσε κι εκείνος πάρα πολύ ζωηρά (και γάργαρα). Και όταν άναψε το πράσινο, γελώντας ακόμη, με χαιρέτησε με θερμό τρόπο. Του άρεσε, φαίνεται, η αμεσότητα. Μπορεί κι αυτοί εκεί στα φανάρια να βαλτώνουν τόσες ώρες μες στη ζέστη.
Το επόμενο φανάρι ήταν μερικά μέτρα μακριά. Από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου μπορούσα να δω τον υαλοκαθαριστή-ντίβα να πιάνει και πάλι δουλειά. Αυτή τη φορά στην πρώτη σειρά του έτυχε φορτηγό. Μη μου πείτε πως δεν μπορείτε να κάνετε εικόνα τον τρόπο με τον οποίο μίλησε ο υαλοκαθαριστής-ντίβα στο φορτηγατζή! Η εικόνα ήταν κάπως έτσι:
Μόνο που στη θέση της κοπέλας θα έπρεπε να βάλετε κάτι τέτοιο:
.jpg)
Όσοι τον έχουν πετύχει και έχουν να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία τους, ας αφήσουν σχόλιο :) Θα χαρούμε να διαβάσουμε και άλλες οπτικές!
Στο επόμενο και τελευταίο κομμάτι του άρθρου (για αυτό το μήνα) θα παρουσιάσω και μια τελευταία παράξενη φιγούρα της πόλης μας… Stay tuned \m/
Διαβάστε την προηγούμενη ιστορία εδώ.
Δήμητρα Φουρκαλίδου
- See more at: storybox
Στα φανάρια του κέντρου η ιεροτελεστία ήταν πάντα πολύ συγκεκριμένη… Υπήρχε χρόνος να κοιταχτείς στον καθρέφτη, να αλλάξεις μουσική, να δεις καμιά βιτρίνα που τυχαίνει να είναι τριγύρω, να αδιαφορήσεις για το καμάκι που σου κάνει ο μαντράχαλος στο διπλανό αμάξι, να κορνάρεις τον μπροστινό (για σπάσιμο) αν αργήσει έστω ένα δευτερόλεπτο να ξεκινήσει… Έλα, όμως, που πλέον στερούμαστε και αυτήν την πολυτέλεια να φερθούμε ιεροτελεστικά στο ίδιο μας το μέσο!
Τώρα πια κυριαρχεί το άβολο συναίσθημα.Ο υαλοκαθαριστής-ντίβα ήταν το πρόσωπο που ξεχώρισα και τον έχω μέσα στην καρδιά μου... καλά, ίσως όχι στην καρδιά μου, αλλά η ιδιόμορφη μορφή του έμεινε στο μυαλό μου μιας και η συνομιλία μας ήταν ενδιαφέρουσα.
Σταμάτησα σε ένα φανάρι και ήμουν το τέταρτο αυτοκίνητο στη σειρά σε μονόδρομο με μια λωρίδα. Είδα τον υαλοκαθαριστή να κατευθύνεται στο πρώτο αμάξι. ‘Όχι πάλι, ρε σεις…’ σκέφτηκα και έκλεισα τις ασφάλειες, γιατί ποτέ δεν ξέρεις (just in case, που λένε). Τον είδα να σκαρφαλώνει σχεδόν στο παρμπρίζ για να μη χρειαστεί να πάει και από την άλλη πλευρά να σκουπίσει. ‘Και τεμπελάκος, και τσαχπίνης ο καθαριστής… την πάτησε ο πρώτος’ είπα στο συνοδηγό μου. ‘Δες τον!’ μου είπε εκείνος δείχνοντας αυτόν που στη συνέχεια πήρε τον τίτλο του υαλοκαθαριστή-ντίβα.
Και τότε παρατήρησα για πρώτη φορά τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν το αγόρι. Φορούσε πολύ κολλητά ρούχα, θεόστενα. Θηλυπρεπές t-shirt και κοντό σορτσάκι. Πριν ρίξει νερό στο εκάστοτε αυτοκίνητο χαζοφλέρταρε τους οδηγούς με πολύ αστείο τρόπο. Ακόμη κι ο ίδιος γελούσε. Στη συνέχεια, κουνώντας τη λεκάνη του με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση κι από την J-Lo, πήγαινε στο επόμενο αμάξι.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ευχόμουν να ανάψει το φανάρι πριν φτάσει η σειρά μου. Κατ’ αρχάς ήξερα πώς να τον αποφύγω. Το κυριότερο, όμως, ήταν ότι είχε ενδιαφέρον το γεγονός ότι προφανώς αυτό το αγόρι είχε μάθει να φέρεται με τέτοιο στυλ και χάρη σε άλλου είδους δουλειά…
Όταν έφτασε η σειρά μου, και ήμουν η πρώτη γυναίκα οδηγός που συνάντησε σε αυτή τη ‘φουρνιά’ αυτοκινήτων, χαμογέλασε και έριξε νερό στο τζάμι. Άνοιξα τους υαλοκαθαριστήρες και πάτησα γκάζι για να πάω μερικά μέτρα πιο μπροστά ώστε να τον προσπεράσω και να πάει στον επόμενο.
Εκείνος, όμως, δεν το άφησε να περάσει. Με μια έκφραση θιγμένης ντίβας ήρθε στο παράθυρο και σε σπαστά ελληνικά είπε ‘Τι πουτ***!’. Ο συνοδηγός μου λύθηκε στα γέλια. Εγώ πάλι, ψύχραιμα και με μια δόση ειλικρίνειας του απάντησα ‘Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα’. Η αντίδρασή του με έκανε να αλλάξω στάση. Γελούσε κι εκείνος πάρα πολύ ζωηρά (και γάργαρα). Και όταν άναψε το πράσινο, γελώντας ακόμη, με χαιρέτησε με θερμό τρόπο. Του άρεσε, φαίνεται, η αμεσότητα. Μπορεί κι αυτοί εκεί στα φανάρια να βαλτώνουν τόσες ώρες μες στη ζέστη.
Το επόμενο φανάρι ήταν μερικά μέτρα μακριά. Από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου μπορούσα να δω τον υαλοκαθαριστή-ντίβα να πιάνει και πάλι δουλειά. Αυτή τη φορά στην πρώτη σειρά του έτυχε φορτηγό. Μη μου πείτε πως δεν μπορείτε να κάνετε εικόνα τον τρόπο με τον οποίο μίλησε ο υαλοκαθαριστής-ντίβα στο φορτηγατζή! Η εικόνα ήταν κάπως έτσι:
Μόνο που στη θέση της κοπέλας θα έπρεπε να βάλετε κάτι τέτοιο:
Όσοι τον έχουν πετύχει και έχουν να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία τους, ας αφήσουν σχόλιο :) Θα χαρούμε να διαβάσουμε και άλλες οπτικές!
Στο επόμενο και τελευταίο κομμάτι του άρθρου (για αυτό το μήνα) θα παρουσιάσω και μια τελευταία παράξενη φιγούρα της πόλης μας… Stay tuned \m/
Διαβάστε την προηγούμενη ιστορία εδώ.
Δήμητρα Φουρκαλίδου
- See more at: storybox
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου