Ginosko: ένα αμερικάνικο Λογοτεχνικό Περιοδικό

Το Ginosko (ghin-océ-koe) είναι ένα αμερικάνικο λογοτεχνικό περιοδικό που εκδίδεται από το 1993, περίπου μια φορά το χρόνο. Ως κεντρικό του μήνυμα έχει το «χάρη, πνεύμα, όραμα» ενώ ως σκοπό του προβάλλει το «να αντιλαμβανόμαστε, να κατανοούμε, να συνειδητοποιούμε, να γνωρίζουμε… η γνώση αποτελεί μια κινητήριο δύναμη, μια πρόοδο, ένα επίτευγμα. Είναι η αναγνώριση της αλήθειας μέσα από την εμπειρία» (http://www.ginoskoliteraryjournal.com/).
Με αφορμή την έκδοση του 11ου τεύχους τους το 2012, ξεχώρισα κάποια ποιήματα, τα απέδωσα στα ελληνικά και τα παραθέτω εδώ για όσους αγαπούν αυτή τη μορφή έκφρασης και θέλουν να προσθέσουν ακόμη μια πηγή ποίησης και λογοτεχνίας στη λίστα τους. (http://ginoskoliteraryjournal.com/images/ginosko11.pdf)

«Η ακμή» της Suzanne S. Rancourt

Θυμάμαι που ήσουν το κόσμημα της νύχτας και του πάθους,

μια πυγολαμπίδα, και κρατούσα τις κινήσεις σου

σαν θησαυρό και τα ψέματά σου σα θραύσματα

που προκαλούν πληγές στις πατούσες μου.

Εμείς περπατούσαμε ο ένας με τον άλλο, πάντοτε απαρνούμενοι ο ένας τον άλλο,

πάντοτε λείποντας ο ένας στον άλλο.

Ήσουν οι μπροκάρ και φυλλόσχημες στάλες ιδρώτα,

εξετάσεις αίματος μετά από εξετάσεις αίματος

όταν το θετικό σημαίνει αρνητικό.

Ήσουν η παραφορά των πυγολαμπίδων, ένα θαύμα,

και το μικρό αγόρι μας σε έκανε να χαμογελάς και να του λες ότι το αγαπάς…

από τότε

σταμάτησες να αγαπάς τον εαυτό σου και άρχισες να μισείς τον κόσμο.

Κράτησα τις κινήσεις σου σαν θησαυρό

και τα ψέματά σου σα θραύσματα.

«Έφυγε» της Alyce Miller

Αφότου έφυγες, ζώα γέμισαν το σπίτι,

οι σκάλες είχαν τη μυρωδιά στρειδιών.

Παράθυρα άνοιγαν από μόνα τους

πουλιά πετούσαν μέσα για να φωλιάσουν στα μαλλιά μου.

Για σένα, που πάντα κατσούφιαζες στη θέα γούνας,

θα ήταν λες κι ο αέρας είναι γεμάτος πούπουλα.

Διαμέσου του ταβανιού της κρεβατοκάμαρας,

σκίουροι κατρακυλούσαν σε καταρράκτη.

Η χαραυγή είναι η ώρα να ξεσηκωθώ τρυφερά,

οδηγημένη από το αίμα και το ένστικτο,

για να ταΐσω τα αρνιά

που στέκουν παραπονεμένα στην πόρτα του υπνοδωματίου.

Μετά από πολλές ζαβολιές, η μαϊμού νεύει και κοιμάται.

Πάνω στην ώρα,

θα ξυπνήσει να πει την ιστορία μιας πιστής γυναίκας

η οποία, προσμένοντας να αγαπηθεί ξανά,

πλέκει και γερνά——-

Και συζεί με ζώα που την αποκαλούν με το όνομά της.

«Βαρόμετρο Δεκέμβρη» της Leigh Anne Hornfeldt

Ο καιρός είναι κακή επιρροή

στους συναισθηματικά ελλιπείς

που τρων το φως του ήλιου σαν βιταμίνες.

Τη συγκεκριμένη στιγμή

η ζεστασιά του ήταν σαν παρότρυνση.

Η αγάπη δεν πήγαζε

από μένα, όπως οι ακτίνες απ’ τον ήλιο,

κι έτσι έμενε η παγωμένη

έκφρασή μου να συμπιέζεται

στη σινδόνη του περιβάλλοντος.

Αντίθετα, ένας χημικός

μού νάρκωσε την ορθή σκέψη

μέχρις ότου η ζωή να ήταν αλάθητη

και αξιαγάπητη και εθιστική.

Ακόμη και η πισίνα από υδράργυρο

που βουλιάζει στον καλύτερο βυθό

έμοιαζε ελαφριά σαν δακτύλιος από τιτάνιο,

ιερό στεφάνι

που κρεμάσαμε το Μάρτιο.

Η παρουσία μου

ήταν ένα κουτό χαμόγελο.

Καθόμουν ασύνδετη,

ολοκληρωμένη σαν μια σφαίρα

με μια ουλή

της οποίας την προέλευση

δεν μπορούσα πια να αντιληφθώ.

Στην αρχική σελίδα μπορείτε να βρείτε και υπερσυνδέσεις με ιστοτόπους άλλων τεχνών που συνεργάζονται με το περιοδικό. (http://www.ginoskoliteraryjournal.com/bookartmusic.htm)

Σύνταξη: Δήμητρα Φουρκαλίδου