Όσοι πιστοί…

Στα τέλη του Οκτώβρη βρέθηκα κι εγώ στο «hot spot» (όπως λέμε εμείς οι Έλληνες) της Θεσσαλονίκης… Καλοντυμένος και χαρούμενος κόσμος ξεχείλιζε από τις εισόδους του, κόβοντας συχνά και την κίνηση των αμαξιών στο δρόμο. Ακόμη και στις δύο ή τρεις το βράδυ, ακόμη και στις πέντε το πρωί υπήρχαν άνθρωποι που μπαινοέβγαιναν!



Γινόταν πραγματικά «χαμός Κυρίου», και το μυστηριώδες σημείο στο οποίο αναφέρομαι είναι ο Ναός του Αγίου Δημητρίου!


Με τον ερχομό του «Άξιον Εστί» (αναφερόμαστε στην εικόνα της Παναγίας, της «εφέστιας προστάτιδας», του Αγίου Όρους –Wikipedia ), στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης. Οι πόρτες του Ναού δεν έκλεισαν ούτε λεπτό από τις 13/10 και, μάλιστα, ενώ η επιστροφή της εικόνας είχε οριστεί για τις 31 του μήνα, παρατάθηκε έως τις 3/11 λόγω της μεγάλης προσέλευσης προσκυνητών σε καθημερινή βάση. (Η έξοδος της εικόνας από το Άγιο Όρος είναι η πέμπτη κατά σειρά. Η πρώτη είχε γίνει το 1963 στην Αθήνα, η δεύτερη πραγματοποιήθηκε το 1985 στη Θεσσαλονίκη, η τρίτη το 1987 στην Αθήνα, ενώ η τέταρτη ήταν το 1999 και πάλι στην Αθήνα μετά από τον ισχυρό σεισμό. (www.real.gr)

Φυσικά, όταν μιλάμε για τόσο πολυσύχναστα μέρη, μπορούμε να αντιληφθούμε την αντίστοιχη κατάσταση που επικρατούσε, ακόμη κι αν μιλάμε για εκκλησία… Κι από εκεί, λοιπόν, δεν έλειψαν οι παρεξηγήσεις και τα σπρωξίματα στην ουρά, όπως επίσης και τα μικρό-κλεφτρόνια που ψαχούλευαν προσεκτικά τις τσέπες των μπροστινών ή των διπλανών τους. Τα κινητά των ανθρώπων χτυπούσαν συχνά, προφανώς γιατί όλη αυτή η αργοπορία με την αναμονή στην ουρά έκανε τους δικούς τους να ανησυχούν. «Σσσσστ» ακουγόταν κάθε τόσο, ειδικά όσο πιο κοντά στην εικόνα έφτανες (ποια είναι, άραγε, η εμβέλεια του επιτρεπτού των ψιθύρων και της χρήσης κινητού;). Εκεί γύρω βρίσκονταν και αρκετοί (συνηθισμένοι και καθημερινοί πλέον) επαίτες. Ακόμη και η αστυνομία βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής για την περίπτωση που η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο…



Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν όμορφη εικόνα το να βλέπεις τόσους ανθρώπους σε ένα μέρος να περιμένουν κάτι («κάτι που δεν πρόκειται ν’ ακουστεί, κάτι που δεν πρόκειται να ‘ρθει», όπως έγραψε και ο Δ. Ραβάνης- Ρεντής) . Αλλά δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ, γιατί έσπευσαν όλοι αυτοί να προσκυνήσουν. Όλες αυτές οι απαστράπτουσες γυναίκες, αλλά και άντρες που δεν ξεχώριζαν τόσο έντονα, γιατί έκαναν την περασιά τους στις 11 το βράδυ ντυμένες, κατά τα άλλα, για clubbing; Και οι άνθρωποι από άλλες πόλεις γιατί ήρθαν ως τη Θεσσαλονίκη; Και όλοι όσοι περίμεναν με τις ώρες όρθιοι στην ουρά που κατέκλυζε το προαύλιο της εκκλησίας, γιατί δεν τα παράτησαν, όταν είδαν το πλήθος; Ήταν η πραγματική και εμπεριστατωμένη πίστη τους, ο φόβος προς τα θεία στην περίπτωση που δεν τα σεβαστείς, η παρηγοριά της ανώτερης ύπαρξης και της μετά θανάτου ζωής, η απόγνωση της εποχής και η ελπίδα ενός θαύματος, η ημιμάθεια όσων απλά έτυχε να βαφτιστούν χριστιανοί ή κάτι άλλο;

Από το γεγονός δεν έλειψαν, φυσικά, δηλώσεις όπως αυτή του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης: «Σε μια περίοδο βαθιάς δοκιμασίας οι Έλληνες στρεφόμαστε προς την Παναγία. Πολιτεία κι Εκκλησία πορεύονται για να στηρίξουν όσους δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση. […] Με τη βοήθεια του Θεού, με τη βοήθεια της Παναγίας θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση.» (www.tovima.gr) Και η συρραφή αυτών των λέξεων με γέμισε με νέες απορίες… Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε με και να δεχόμαστε τόσο έντονα στερεοτυπικές φράσεις χωρίς να τις φιλτράρουμε και να τις αμφισβητούμε; Πώς γίνεται να διαβάζουμε τέτοιες δηλώσεις στις οποίες εξιλεώνονται λάθη και ανθρώπινη διαφθορά με το να φορτώνεται το βάρος της «σωτηρίας» στο Θεό και, όχι μόνο να μην αντιδρούμε, αλλά να τις επιδοκιμάζουμε γιατί δείχνουν χριστιανοσύνη;

Υποθέτω ότι γι’ αυτά τα ερωτήματα έχει ο καθένας μας μια άποψη μέσα από την οποία μπορεί να προσδιορίσει τον εαυτό του… Κλείνοντας, ας αναρωτηθούμε κάτι τελευταίο! Σε μια εποχή τόσο προχωρημένη και ανοιχτή, είναι φυσιολογικό τα ζητήματα που τέθηκαν εδώ –πίστη και πολιτική- να θεωρούνται λεπτά, δύσκολα και να αποτελούν (έστω και λίγο) ταμπού, τόσο που να έχω δεύτερες σκέψεις σχετικά με την ανάρτησή τους σε κοινή θέα;

Σύνταξη: Δήμητρα Φουρκαλίδου

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο   εΜΜΕίς