Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι από το 2009 δεν έχω χάσει ούτε μια διοργάνωση των Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ. Ήμουν εκεί ως εθελόντρια, αλλά και – ενίοτε – ως διαπιστευμένη δημοσιογράφος.
Εκεί γνώρισα ανθρώπους, έκανα φίλους και πέρασα πολύ όμορφα και χαρούμενα 10ήμερα ξέφρενης χαράς, πολύωρων παρακολουθήσεων ταινιών, αίσθησης συνεισφοράς, συμπυκνωμένης γνώσης κλπ. Όποιος έχει πάει, καταλαβαίνει τη γλυκιά φρενίτιδα στην οποία αναφέρομαι!
Φέτος, μέσω του εΜΜΕίς, έκανα αίτηση για διαπίστευση, προκειμένου να καλύψω το θέμα αυτό όπως αρμόζει αλλά και με κάθε καλή διάθεση. Η απάντησή τους ήταν αρνητική. Ο λόγος για τον οποίο δεν δόθηκε ελεύθερη είσοδος στο εΜΜΕίς είναι ότι κάποια από τα προηγούμενα χρόνια που έδωσαν διαπίστευση σε δικό μας δημοσιογράφο, δεν γράφτηκε ούτε ένα σχετικό άρθρο. Ισχυρίζονται, μάλιστα, πως έχουμε να αναρτήσουμε άρθρο για το Φεστιβάλ εδώ και τέσσερα χρόνια, δηλαδή από την 49η διοργάνωση. Ακόμα και αν είναι αλήθεια, αυτό δικαιολογεί τα αντίποινα;
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται η ανάλυση της κατάστασης… Αρχικά, ας υποθέσουμε ότι υπήρξε λανθασμένη χρήση των προνομίων ενός θεσμού τα προηγούμενα χρόνια, την οποία αντιλήφθηκε εκ των υστέρων ο ίδιος ο θεσμός και η τιμωρία του πέφτει στην πλάτη των επόμενων. Μήπως μας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, ακόμα και για τους διαπιστευμένους απαιτείται έγκαιρη προσέλευση και έκδοση μηδενικού εισιτηρίου, άλλως η θέση δίνεται στο επόμενο… θεατή – πελάτη ή θεατή – διαπιστευμένο…
Το σημαντικότερο όμως στοιχείο που φάνηκε να προσπεράστηκε χωρίς δεύτερη σκέψη από τους υπεύθυνους του Φεστιβάλ είναι πως το εΜΜΕίς αποτελεί το μοναδικό επίσημο δημοσιογραφικό περιοδικό του ΑΠΘ και ως εκ τούτου κρίνεται μάλλον ακραίο το ότι αποκοπήκαμε τόσο «δυναμικά» από τη φετινή διοργάνωση ενώ απευθυνόμαστε σε ολόκληρη τη φοιτητική κοινότητα.
Την ίδια στιγμή, εγείρονται ερωτήματα αναφορικά με το κατά πόσο όλοι όσοι παίρνουν διαπιστεύσεις τις αξίζουν πραγματικά. Έχουν γίνει άραγε αντίστοιχες «έρευνες» στα δικά τους Μέσα ή μη «Μέσα» ; Διερωτάται κανείς αν όσοι δεν παίρνουν διαπιστεύσεις αξίζουν την απόρριψη; Οι εν λόγω απορίες μου νομίζω πως είναι εύλογες και αξίζει να τύχουν της ανάλογης προσοχής από μέρους των ιθυνόντων. Μακάρι όλα να είναι ακριβοδίκαια και μετρημένα σωστά…
Σε τελευταίο επίπεδο – που ίσως δεν έχει καμία σημασία για το ευρύ κοινό – αλλά ερέθισε τη δική μου σκέψη – ίσως και ορισμένων άλλων – βρίσκεται η δυνατότητα πιθανής επανεξέτασης της αίτησής μου αλλά και ακρόασης του ενδιαφερομένου σε περίπτωση απόρριψης. Θα ήταν πολύ εύκολο να βρουν το όνομά μου στις λίστες εθελοντισμού… και τότε τι θα συνέβαινε; Ίσως μας έδιναν μια ευκαιρία ή τη δυνατότητα να εκθέσουμε τα επιχειρήματά μας, προκειμένου να επιτύχουμε μια διαφορετική έκβαση…
Δεν μπόρεσα να μη νιώσω ένα «τσίμπημα προσωπικής παρεξήγησης» από την όλη κατάσταση… Αλλά έπρεπε να το ξεπεράσω γρήγορα για να μην χάσω το γεγονός της χρονιάς επειδή θίχτηκε, εμμέσως, ο εγωισμός μου… Απλά, «κάθε νέα προσαρμογή είναι μια κρίση της αυτοεκτίμησης», όπως έχει πει ο Eric Hoffer.
ΥΓ: Στη δική μου φαντασία, πάντως, ο υπεύθυνος μου λέει: «Έχετε προσφέρει εθελοντικά τόσα χρόνια και φέτος σας αποκόβουμε εξαιτίας κάποιας αμαρτίας του παρελθόντος; Κάποιο λάθος θα έγινε… Για να επανορθώσουμε, θα μας κάνατε την τιμή να απονέμετε εσείς το Χρυσό Αλέξανδρο;;!» Και εγώ όλο υπερηφάνεια και κατανόηση απλώνω το χέρι μου για χειραψία και λέω: «Ένα μικρό βήμα για μένα, ένα μεγάλο για το Φεστιβάλ!»
Σύνταξη: Δήμητρα Φουρκαλίδου
Πρωτοδημοσιεύθηκε στο εΜΜείς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου