Ξεκίνησα να χορεύω από πέντε χρονών.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι μου άρεζε πάρα πολύ να μεταφέρω την παράδοση
σε παιδιά, σε φίλους μου, που δεν τους άρεζε αυτού του είδους η μουσική
και ο χορός. Και η αλήθεια είναι ότι από τότε είχα παρασύρει πολύ κόσμο
στο περιβάλλον μου! Μετά, στην ηλικία των εννέα χρόνων, είπαμε να
κάνουμε μια δική μας ομάδα που αποτελούνταν από τέσσερα μόνο άτομα. Το
1998 ήταν η ανεπίσημη αρχή του συλλόγου, όταν μας παραχωρήθηκε μια
αίθουσα από το Γ’ Δημοτικό Διαμέρισμα Θεσσαλονίκης. Σιγά-σιγά μαζεύτηκε
πάρα πολύς κόσμος, ώσπου γίναμε σχεδόν σαράντα άτομα! Αυτό ήταν πολύ
ελπιδοφόρο για μένα και μου έδωσε το θάρρος να συνεχίσω.Ποια είναι η πορεία και ποιες οι κινήσεις του συλλόγου σας από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα;
Νομίζω πως το βασικότερο στοιχείο για τη δημιουργία ενός τέτοιου συλλόγου είναι να το θέλει κάποιος πολύ, να το κυνηγάει, να το αγαπάει και να του δίνει ώθηση. Έτσι κι εμείς- νομίζω- πηγαίνουμε καλά, λόγω του ότι κάνουμε πολλές προσπάθειες, κινήσεις και εκδηλώσεις. Δεν αφήνουμε όλο αυτό που δημιουργήσαμε να σβήσει. Από 12 χρονών, για παράδειγμα, ξεκίνησα «Το σεργιάνι στη λαϊκή μας παράδοσης» και μάλιστα φέτος οργανώνεται για 11η φορά επισήμως. Όπως γίνεται και με τις «Αλησμόνητες πατρίδες της ανατολής» που φέτος είναι η τέταρτη εκδήλωση στη σειρά. Επίσης, κάθε χρόνο κάνουμε και την έκθεση παραδοσιακής φορεσιάς. Οι φορεσιές είναι δικές μας, ανήκουν στην ιματιοθήκη μας και φτάνουν τις 485! Τις δημιουργούμε εμείς με βάση τα πρότυπα, μετά από πολλή μελέτη για τις λεπτομέρειες.
Μίλησέ μας παραπάνω για την έρευνά σου. Είναι δύσκολη δουλειά;
Σίγουρα η έρευνα είναι το πιο επίπονο, αλλά και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Είναι λεπτή δουλειά και από όσο έχω δει ως τώρα, δεν γίνεται πάντα σωστά από συναδέλφους. Θεωρώ ότι κάθε φορά πρέπει κάνω έρευνα εκ νέου όταν πρόκειται να παρουσιάσω μια άλλη ξεχασμένη πατρίδα και τις παραδόσεις της, τα χορευτικά της, τα φαγητά της, τα έθιμά της κλπ. Έχω μαζέψει πάρα πολύ υλικό που μπορεί να γεμίσει και βιβλία και θα συνεχίσω να κάνω έρευνα σχετικά με αυτό που αγαπάω και με το οποίο μεγάλωσα.
Όλο αυτό το υλικό και τα αρχεία είναι πολύ ενδιαφέροντα! Έχεις σκεφτεί να εκδόσεις τις πληροφορίες που έχεις συλλέξει;
Έχω προσπαθήσει να κάνω βιβλίο με όλα όσα έχω μελετήσει. Έχω ήδη φωτογραφίσει, μάλιστα, και όλες τις φορεσιές που έφτιαξα. Πρότεινα σε εκδοτικούς οίκους να γράψω για τα υφάσματα και τα υλικά που δημιουργούν μια σωστή παραδοσιακή φορεσιά, μαζί με λίγα λόγια για την περιοχή στην οποία τη φορούσαν και για την παράδοσή της. Αλλά οι μέρες είναι δύσκολες και η πρότασή μου απορρίφθηκε γιατί αυτό το θέμα δεν πουλάει και δεν θα το αγοράσει πολύς κόσμος. Σκέφτηκα και άλλους τρόπους έκδοσης της δουλειάς μου, αλλά δεν θέλω να γίνει κάτι πρόχειρο. Θέλω όταν έρθει η ώρα να το κάνω, να είναι σωστό. Και, φυσικά, δεν θα ήθελα να πάει χαμένη η δουλειά μου. Για αυτό και πάντα λέω «μακάρι να βρεθεί ένα παιδί που να αγαπήσει αυτή τη δουλειά όσο εγώ, γιατί δεν θέλω η προσπάθειά μου να μην έχει συνέχεια».
Ποια είναι η σχέση του συλλόγου με τα παιδιά; Έχετε και παιδικά τμήματα, έτσι δεν είναι;
Δίνουμε πολύ βάση στα παιδιά. Φέτος έχουμε τρία τμήματα και το μικρότερο αποτελείται έχει 15 παιδάκια! Επίσης, την έκθεση φορεσιών επισκέπτονται ετησίως αρκετά σχολεία, για να μάθουν ιστορία με έναν ευχάριστο και διαφορετικό τρόπο. Τους κάνουμε ξενάγηση, τους μιλάμε σαν να είναι παραμύθι η ιστορία της κάθε φορεσιάς, και στο τέλος τους δίνουμε κούκλες για να τις ντύσουν όπως θέλουν, σύμφωνα με αυτό που τους έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην ξενάγηση. Κύριο μέλημά μας είναι να θυμίσουμε στους μεγάλους και να γνωστοποιήσουμε στα σημερινά παιδιά όλα αυτά που είναι ξεχασμένα και που δεν αναπαράγονται από το περιβάλλον τους. Είναι πολύ σημαντικό, όπως είπα και πριν, να υπάρξει συνέχεια στη διάδοση των παραδόσεων.
Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί στον τρόπο με τον οποίο μεταφέρεται ο χορός του παρελθόντος στο σήμερα;
Το μεγαλύτερο λάθος, που βλέπω συνέχεια να γίνεται και με ενοχλεί πολύ, είναι ότι δεν υπάρχει πιστότητα στον τρόπο μεταφοράς των χορών. Δεν ακολουθούνται οι κανόνες για το ντύσιμο και τα υφάσματα, για τα μουσικά όργανα, για το στήσιμο, για την κίνηση. Δεν γίνεται κατάλληλη έρευνα και όλα θυσιάζονται στο βωμό του μοντέρνου και του ελκυστικού. Θα έπρεπε να μαθαίνονται οι παραδοσιακοί χοροί ως έχουν και να σταματήσει η παραποίηση και η χορογραφία επιτέλους. Όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι ιστορικό και παραδοσιακό, η εξέλιξη δεν έχει θέση εκεί. Αν οι χοροί εξελιχθούν και γίνουν πιο σύγχρονοι, θα χαθούν.
Τι γίνεται λάθος σχετικά με τις χορογραφίες;
Το πρόβλημα με τις χορογραφίες είναι κυρίως η συμμετρία, οι κινήσεις που γίνονται τυποποιημένα, οι συγχρονισμένες στροφές και ότι πρέπει όλοι να κάνουν το ίδιο. Ο χορός είναι ρυθμός, κίνηση, ζωντάνια. Και ο κάθε ένας έχει διαφορετικό ρόλο μέσα στο χορό. Αυτός που τον σέρνει πρέπει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Με τις χορογραφίες ο χορός μπορεί να γίνεται μεν πιο έντονος και αισθητικά ωραιότερος για το μάτι, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα εκείνης της περιόδου. Το κάθε μέλος του χορού πρέπει να έχει άλλο βηματισμό, άλλη φορεσιά και άλλο ύφος!
Κλείνοντας, μίλησέ μας για την τελευταία σας παράσταση. Μαζεύτηκαν πάνω από 400 άτομα και, σχεδόν, δεν χωρούσαν στο θέατρο Άνετον! Είναι πάντα έτσι οι παραγωγές σας;
Η παράσταση έγινε στα πλαίσια των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτό και είχαμε πιο ευρεία ενημέρωση του κοινού μέσω του ίντερνετ, του ΟΑΣΘ και της TV100 και 4Ε. Αυτό για μένα ήταν μια δικαίωση! Κάναμε πολύ μεγάλη προσπάθεια για την παραγωγή της που είχε διάρκεια τριών περίπου ωρών. Ελπίζουμε να ξαναγίνει κάτι ανάλογο, γιατί συνήθως το κοινό μας αποτελείται από συγκεκριμένα άτομα που μας στηρίζουν πάντα (πολλά από τα οποία ανήκουν στη Γ’ κοινότητα).
Ο σύλλογος βρίσκεται στην Ακροπόλεως 26Α,
στην Άνω Πόλη και οι πρόβες γίνονται πίσω από το σχολείο του Μάνιου της
οδού Ολυμπιάδος - λίγο πιο πάνω από την Πυροσβεστική και την
Λαοδηγήτρια. Για παραπάνω πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο blog του συλλόγου, όπως και τη σελίδα του στο facebook!Από τη Δήμητρα Φουρκαλίδου στο storybox
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου