Τελικά, μήπως φταίνε «τα λιοντάρια»;

Αργά το βράδυ του Σαββάτου, σε ένα ψητοπωλείο στο Αγρίνιο όπου έτρωγαν μέλη της Χρυσής Αυγής, εισέβαλλαν περίπου δεκαπέντε άτομα φορώντας κράνη και κρατώντας λοστούς και ρόπαλα. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκομένων προκάλεσαν μεγάλες υλικές ζημιές, αναστατώνοντας το χώρο
και σπάζοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. (Πηγή: Πρώτο Θέμα)
Τέτοιες περιγραφές είναι αρκετά συχνές, τόσο που έχω αρχίσει να αποκτώ κι εγώ ανοσία σε οποιαδήποτε (λεκτική ή φυσική) επίθεση φέρει τις λέξεις «Χρυσή Αυγή» (η οποία άλλοτε βρίσκεται στη θέση του θύτη και άλλοτε του θύματος). Εξάλλου, με την ταχύτητα ροής των ειδήσεων είναι γεγονός ότι δεν στέκομαι ποτέ σε τόσο ελαφριές πληροφορίες (αναίμακτες), ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί να αναρωτηθώ αν υπάρχει πιθανότητα (όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και γενικά) αυτά να είναι επικοινωνιακά τρικ κομματικών οργανώσεων.
Το ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας είναι ότι η συγκεκριμένη επίθεση φέρεται να σχετίζεται με την διανομή τροφίμων που ανακοίνωσε ότι θα κάνει η Χ.Α. Αιτωλοακαρνανίας, μόνο σε  Έλληνες. Αυτό το κομμάτι με έβαλε σε σκέψεις… Μου έφερε στο μυαλό τη φράση «Ξέρεις, δεν φταίνε τα λιοντάρια. Αν μείνουν νηστικά, πεινάνε» που αποτελεί δίστιχο από το τραγούδι «Αερικό» του Παύλου Παυλίδη.
Είναι ιδέα μου ή προβάλλεται πολύ συχνά τώρα τελευταία αυτό το σκεπτικό ως δικαιολογία για πράξεις βίας; Και κατά πόσο είναι λογικό να συσχετίζουμε τη δική μας ζωή με τους κανόνες της ζούγκλας; Γιατί, όταν μας αποκαλούν ζώα (βλ. P.I.G.S.) θιγόμαστε, αλλά, από την άλλη, πολύ εύκολα υιοθετούμε στάσεις που βασίζονται σε ζωώδη ένστικτα.
Μήπως όλα αυτά αποτελούν απλή πρόφαση για συγκρούσεις, αναστάτωση και ανακύκλωση παθογένειας, ενώ μας κάνουν να παρεκκλίνουμε από τους πιο ουσιώδεις στόχους μας που είναι η πρόοδος και η έξοδος από το τέλμα;
Ίσως, τελικά, ο φαύλος κύκλος της βίας που γεννάει κι άλλη βία, της συνεχιζόμενης απειλητικής ατμόσφαιρας και των βίαιων απαντήσεων σε επιθέσεις "των άλλων" να αποτελεί την ατέλειωτη πείνα των λεγόμενων "λιονταριών" στα οποία αναφέρεται η παραπάνω φράση, κι όχι η κυριολεκτική πείνα που φέρνει η οικονομική κρίση...
Από τη Δήμητρα Φουρκαλίδου στο storybox