Το χιόνι του Νίκου Γκάτσου

Τα καλοκαίρια φύγαν περιστέρια
λευκά φτερά, και πέπλα απ'το στημόνι
τ' αχνό του νου. Μα στα κρινένια χέρια
τα δάχτυλά σου λυώνουν· τώρα χιόνι.
Του νου στημόνι· χιόνι. Και στη μόνη
χαρά μας - να σε κλάψει ποιος μπορεί;-
κάποτε φτάσαμε όνειρο κι αφιόνι
και τ' όνειρό μας -θάλασσα οι καιροί-
κερί και λυώνει. Φεύγεις, γαλήνη
φλόγα, καπνός στα σύννεφα της σκέψης.
Στο χιόνι, εκεί, στ' αδέρφια σου, γυμνή,
τα δάχτυλά σου πάλι θα γυρέψεις.