H αρχή του νήματος

Σχεδόν κάθε ιστορία δίνεται στον αναγνώστη ή τον ακροατή της σαν κουβάρι. Για να φτάσει κανείς στο τέλος της χρειάζεται χρόνος, υπομονή, συνομιλία με το κείμενο. Καμιά φορά δεν υπάρχει καμία απολύτως κατάληξη, κανένα τέλος. Όπως και να ‘χει πάντως, ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο το κουβάρι αυτό ξετυλίγεται είναι μια διαδικασία η οποία κάνει μοναδικό το εκάστοτε ανάγνωσμα.

Μπορεί να μην έχει και τόση σημασία, αλλά για μένα ήταν πολύτιμη η επιλογή του βιβλίου ή συγγραφέα για την πρώτη δημοσίευσή μου στο Books Boulevard, μιας και σκοπεύω να δώσω όλη μου την αγάπη για τα βιβλία εδώ, μέσα από τα κείμενά μου στα οποία θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τον προσωπικό μου τόνο και τη χροιά.

Αυτός είναι και ο λόγος, άλλωστε,  που άφησα κάποιες από τις υπόλοιπες ασχολίες μου. Κατέγραψα (για πρώτη φορά στη ζωή μου) τις προτεραιότητές μου, αλλά από τις πρώτες θέσεις έλειπε κάτι σημαντικό, ένα κενό το οποίο δεν ήμουν σίγουρη πώς να το γεμίσω (γιατί δεν είχα ανακαλύψει με σιγουριά τι ήταν αυτό που έλειπε). Εκείνη, ακριβώς, την περίοδο αποφασίσαμε με τον συνεργάτη, στο μέσο αυτό, και φίλο Θοδωρή Μπόνη, καθώς και με την αγαπητή Λένα Ιβασίνα, να  ξεκινήσουμε το blog αυτό στο οποίο θα εκφραζόμαστε γι’ αυτό που αγαπάμε για πάντα και που ποτέ δεν θα μας προδώσει… τα βιβλία.

Το να βρω, λοιπόν, την αρχή αυτού του νήματος (που να φέρει και γούρι) ήταν ενδιαφέρουσα ενασχόληση και ουσιαστική. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε πολύ ψάξιμο, τελικά. Δεν ανέτρεξα, για παράδειγμα, σε βιβλία που έχω διαβάσει ως τώρα, ούτε καν στα πιο αγαπημένα μου. Κι αυτό γιατί, μπορεί πολλά να μου έρχονται κατά νου όταν σκέφτομαι ποια βιβλία διέγειραν τη φαντασία μου ή μου πυροδότησαν μια σειρά συναισθημάτων ή αφύπνισαν κάποια άγνωστη πτυχή του εαυτού μου ή μου έδωσαν γνώση, αλλά ένα είναι αυτό που έχει χαραχθεί στην καρδιά μου για πάρα πολλούς λόγους.

Για τη συλλογή ποιημάτων «Διπλός χρόνος» και τον δημιουργό της, Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή, θα μιλήσω, λοιπόν, στο πρώτο κείμενό μου.

Καλή μας αρχή!  Till then, my friends…

Δήμητρα Φουρκαλίδου