Η πνοή του Φεστιβάλ
«Σ’ άλλη γή, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δέν υπάρχει το χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς»
Ελύτης
Είναι κοινώς αποδεκτή η άποψη ότι η πόλη αλλάζει αέρα το Νοέμβρη με την έλευση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου… κι αυτός ο αέρας είναι μοναδικός.
Οι ρυθμοί της Θεσσαλονίκης παίρνουν μια υπόσταση μαγευτική που μπορεί πολύ απλά να χαρακτηριστεί «φεστιβαλική» και αυτός ο χαρακτηρισμός να ενέχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να καταλάβει ο «μυημένος» τη σημασία του. Τα όρια του κέντρου στενεύουν. Εκείνες τις μέρες, εστία ζωντάνιας αποτελεί το Ολύμπιον και το box στην Πλατεία Αριστοτέλους, καθώς και οι αίθουσες και το box στις Αποθήκες του Λιμανιού. Βέβαια, όπως είναι λογικό, κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με την εκδήλωση αυτή (τα τελευταία 54 χρόνια) δεν μπορεί να σημασιοδοτήσει την ξεχωριστή αίσθηση που περιγράφεται και έτσι του διαφεύγει ή απλά την προσπερνά.
Άνθρωποι με μισόκλειστα, μπροστά στο έντονο φως, μάτια ξεχύνονται περίπου κάθε μιάμιση ώρα από τις σκοτεινές αίθουσες προβολής, άλλοτε γελαστοί και χαρούμενοι, άλλοτε δακρυσμένοι, προβληματισμένοι ή αμήχανοι. Τα συναισθήματα που προκαλούν οι ταινιές είναι πολυποίκιλα και είναι όλα θεμιτά. Η έντονη συζήτηση που ακολουθεί για την ποιότητα της εκάστοτε ταινίας είναι ανεκτίμητη, ειδικά για τους εργαζόμενους και τους εθελοντές που δημιουργούν ακούσια μια συλλογή από τυχαίες φράσεις και σχόλια θεατών κατά την έξοδό τους προς τη φωτεινή πόλη.
Στην έξοδο αυτή από τον αποπνικτικό αέρα της κλειστής αίθουσας που φιλοξενεί τη μεγάλη οθόνη, οι πρώτες ανάσες ανακυκλωμένου αέρα περιέχουν κάτι από την αρμύρα της θάλασσας. Το όνειρο μέσα στο οποίο είχαν βυθιστεί όσοι παρακολούθησαν την ταινία αρχίζει να σβήνει. Η πόλη, με όλες της τις δυνάμεις, τους επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Ένα ακόμη εξαιρετικά μοναδικό στοιχείο των ημερών είναι η διάδραση μεταξύ αγνώστων. Είναι πραγματικά απροσδόκητα έντονη. Τους πιάνεις να μιλούν αόριστα μεταξύ τους στις ουρές για τα εισιτήρια, περιμένοντας να μπουν στις αίθουσες, όταν κάθονται δίπλα-δίπλα κατά την προβολή κι όταν βγαίνουν από αυτή. Κάτι τέτοιο είναι σπάνιο σε κάθε άλλη περίπτωση, ενώ άγραφος νόμος στο δεκαήμερο που αλλάζει την καθημερινότητά των Θεσσαλονικιών είναι ο ερωτισμός που κυριαρχεί. Οι φευγαλέες ματιές, το διακριτικό φλερτ, η ελπίδα να ξαναπετύχει ο ένας τον άλλο για να επαναλυφθούν οι ματιές και το φλερτ έχουν κυρίαρχο ρόλο στο χώρο του Φεστιβάλ.
Εκτός από όλα τα παραπάνω, που απλά υπονοούν την αλλαγή στον αέρα της πόλης, κάτι πολύ πιο απτό και αξιοσημείωτο είναι οι «ξένοι», όσοι έρχονται από άλλες πόλεις ή και άλλες χώρες μόνο και μόνο για να παρακολούθήσουν το Φεστιβάλ και να βιώσουν τη ζωή στη Θεσσαλονίκη. Οι δέκα μέρες παιρνούν πολύ γρήγορα. Οι «ξένοι» φεύγουν και μαζί τους παίρνουν τον πολύ ιδιαίτερο αέρα που δίνει στην πόλη ο θεσμός του Φ.Κ.Θ. Έτσι, όλα επανέρχονται σιγά-σιγά στο κανονικό και ο χρόνος αρχίζει και πάλι να μετράει αντίστροφα μέχρι τον επόμενο Νοέμβρη...
Στα επόμενα κομμάτια του άρθρου «Ο αέρας της πόλης» θα γίνει λόγος για το διαφορετικό αέρα που αποπνέουν οι τρεις βασικές περιοχές της Θεσσαλονίκης. Stay tuned, τα καλύτερα για την «Αλλόκοτη Θεσσαλονίκη» έρχονται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου