Ο χρυσός κανόνας του

Ήταν θυμωμένος με τον εαυτό του. Είχε ορκιστεί πως θα πάψει να την πατάει τόσο εύκολα. Αυτή όμως άξιζε. Ήταν διαφορετική ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας που λέει πως ποτέ δεν ερωτεύεσαι πουτάνες και στρίπερ (για προφανείς λόγους), σερβιτόρες και τα κορίτσια του σούπερ μάρκετ (για λιγότερο προφανείς λόγους).

Απλά στην πρώτη περίπτωση, το γεγονός ότι θα ανταλλάξετε γενετικό υλικό, αυτή θα προσποιηθεί για χιλιοστή φορά στη ζωή της οργασμό, ενώ εσύ θα έχεις έναν-δυο αληθινούς – μέσα στο πληρωμένο ψέμα τους - δεν σου δίνει αυτόματα το δικαίωμα, να φαντάζεσαι τους δυο σας σκεπασμένους κάτω από ένα χοντρό πάπλωμα κάποιο όμορφο και ξεπλυμένο χειμωνιάτικο απόγευμα.

Στη δεύτερη περίπτωση. Το χαμόγελο που σου σκάει την ώρα που σου σερβίρει το φρέντο εσπρέσο ή την ώρα που θα χτυπάει το barcode από τα durex classics, δε σου δίνει επίσης το δικαίωμα να φαντάζεσαι πως κάποια μέρα θα κρατιέστε χέρι χέρι και με ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο ροδοκόκκινο πρόσωπό σας, θα κλείνετε τα μάτια για να προστατευτείτε από το ρύζι που θα σας πετάνε συγγενείς και φίλοι.

Η δουλειά είναι απλά δουλειά…

Είχε ένα περίεργα γλυκό καιρό για βράδυ Οκτωβρίου, βγήκε στο μπαλκόνι. Προσπάθησε να δει το φεγγάρι, τίποτα. Ήταν περικυκλωμένος από γκρίζα κουτιά που μερικοί ρομαντικοί συνήθιζαν να αποκαλούν «σπίτια».

Είδε μια λάμψη στον ουρανό. Νόμιζε πως ήταν κάποιο αστέρι που αργοσβήνει και πέφτει. Έκανε ευχή αλλά κατάλαβε πως δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα αεροπλάνο που σκίζει τον ουρανό. Τι σημασία έχει όμως; Έτσι κι αλλιώς η ευχή δεν θα έβγαινε ποτέ αληθινή. Ένιωσε απογοήτευση και θλίψη, όχι επειδή μπερδεύτηκε αλλά επειδή δεν είχε μπει ποτέ σε αεροπλάνο.

Μπήκε μέσα, άνοιξε μια μπύρα, πηρε χαρτί και στυλό.

Το γράμμα που της έγραφε πήγαινε κάπως έτσι: «…Πάει καιρός από τότε που έπαψα πια να νιώθω πως ανήκω σε αυτήν την γαμοράτσα που λέγεται ανθρωπότητα. Και ξέρεις, το θέμα δεν είναι πια αν θα ξαναμπώ στον ίσιο δρόμο, έτσι κι αλλιώς δεν νομίζω πως ήμουν και ποτέ…»

Τελικά μερικοί άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ. 

Η ιστορία αυτή είναι του Γιώργου Τελτζίδη  για την Parallaxi (σε ένα πολύ παλιό τεύχος). Δεν έχει κατάλληλη δημοσίευση στο διαδίκτυο κι έτσι αποφάσισα να την πληκτρολογήσω και να την προωθήσω όσο μπορώ γιατί είναι από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες "life" στο περιοδικό αυτό. Εδώ μπορείτε να δείτε και την άλλη αγαπημένη μου ιστορία "life" από την Parallaxi.