Μια κίτρινη παλιά βροχή (σαν μαστίγιο)

«Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο…
[…]
…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.
Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.»

Μανώλης Αναγνωστάκης

Την Παρασκευή (27 Δεκέμβρη) η βροχή είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Τις γιορτινές μέρες οτιδήποτε χαλάει τις βόλτες στην αγορά αφήνει αρνητικά συναισθήματα στον κόσμο που ανυπομονεί να βγει μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, να μπλεχτεί στην απίστευτη κίνηση και να κάνει ανούσιες αγορές χωρίς να έχει καμία έγνοια.

Η πόλη μας δεν έχει τις σωστές υποδομές για να υποστηρίξει τη δυνατή νεροποντή. Σε πολλά σημεία δημιουργούνται γούρνες λασπόνερου στην άσφαλτο. Το μποτιλιάρισμα γίνεται όλο και πιο έντονο όσο συνεχίζει η βροχή. Οι σκέψεις μου, όσο παραμέναμε στάσιμοι στην κίνηση, έτρεξαν στη Σύλβια Πλαθ: «Βρέχει. Έχω την παρόρμηση να γράψω ένα ποίημα. Αλλά θυμάμαι κάτι σε ένα απορριπτικό σημείωμα: μετά από μια καταρρακτώδη βροχή, ποιήματα με τίτλο "βροχή" καταφτάνουν από κάθε γωνιά της χώρας». Ναι, σίγουρα πολλοί θα ανέβαζαν facebook statuses σχετικά με τον καιρό, θα δημοσίευαν τραγούδια επί του θέματος, μπορεί να μοιράζονταν και την κλασική σκηνή της ταινίας «The Notebook».

Η συζήτηση που πιάσαμε στο αμάξι είχε να κάνει με το πόσο διαφορετικά συναισθήματα προκαλεί το ότι «άνοιξαν οι ουρανοί» σε κατοίκους της γκρίζας πόλης που έχουν συνηθίσει την αποστειρωμένη ζωή και είναι τόσο αποκομμένοι από τη φύση και τις ανάγκες της από τη μια, και σε κατοίκους της υπαίθρου που ζουν εντελώς διαφορετικά, που βιώνουν πιο ρομαντικά τον κύκλο των εποχών και της ζωής από την άλλη.

Οι μεν αντιδρούν αρνητικά, σκέφτονται ότι θα λερωθούν τα αυτοκίνητά τους που μόλις τα έπλυναν, σκέφτονται τα παπούτσια τους που θα βραχούν, το χτένισμά τους που θα χαλάσει, τη βόλτα τους που δε θα ήταν αρκετά ιδανική κλπ., ενώ οι δε είτε σκέφτονται ότι θα πάρει μια ανάσα το χώμα και θα ποτιστούν τα χωράφια φυσικά (μιας και «ούτε η γη ανθίζει χωρίς βροχή, ούτε η ψυχή χωρίς δάκρυα» όπως λέει μια λαϊκή ρήση), είτε επαναλαμβάνουν μέσα τους κάτι σαν τη φράση που αγαπήσαμε στο «Σφαγείο Νο5»… «Έτσι πάει ο κόσμος».

Η αρχή της δημοσίευσης αυτής είναι το ποίημα του Αναγνωστάκη για την αγαπημένη "κίτρινη" βροχή, που άλλοτε παίρνει και μια διάσταση τυραννική… είναι μαστίγιο. Κλείνοντας, λοιπόν, αναφέρω μερικές ακόμη αγαπημένες, σχετικές φράσεις:

«Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω.»
Τσάρλι Τσάπλιν

«Για έναν ποιητή, το θέμα δεν είναι να πει ότι βρέχει. Το θέμα είναι να δημιουργήσει τη βροχή.» 
Πωλ Βάλερι

«Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα

μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο

σι, σι, σι.

[…]

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,

σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,

κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν

και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,

όλη τη νύχτα

ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος…»
Κική Δημουλά

Τέλος, μπορείτε να ακούσετε ένα πολύ όμορφο κομμάτι των Lost Bodies- Βροχή: 

"Όπου μένω εγώ, η βροχή σταματάει νωρίς. Οι λίμνες γίνονται γούρνες λάσπης και τα ποτάμια ουλές στο φλοιό της γης. Oι άνθρωποι χαίρονται προσωρινά την καλοκαιρία, γρήγορα όμως επιζητούν μια συννεφιά που χρησιμεύει και ως σκιά. Η απόσταση ως την επόμενη βροχή είναι άδικη, άδικος και ο χρόνος που δε με λυπάται [...] και η βροχή... η βροχή πάντα σταματάει νωρίς."

Δήμητρα Φουρκαλίδου