Ο αιώνιος ύπνος που μας περιμένει...

It was said that a new person had appeared on the sea-front;
A lady with a little dog. 

"Η κυρία με το σκυλάκι" είναι μια από τις κλασικές ιστορίες της λογοτεχνίας η οποία λογοκρίθηκε στην εποχή της.

Η πρώτη φορά που άκουσα την παραπάνω ρυθμική φράση κι έμεινε στο μυαλό μου μέχρι τώρα, που διαβάζω επιτέλους το βιβλίο, είναι στην αγαπημένη μου ταινία "The reader"
(βλέπε ΕΔΩ).

Ο θάνατος, η σκέψη του θανάτου, η συζήτηση γύρω από τον θάνατο, η οριακή κατάσταση του θανάτου είναι ένα ρομαντικό, ένα άκρως ελκυστικό θέμα με το οποίο καταπιάνονται συγγραφείς κάθε είδους.

Στην πολύ πρόσφατη επικαιρότητα των μέσων, το περίφημο Κορίτσι του Διπλανού Πόρταλ κάνει λόγο για τον θάνατο. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στον θάνατο του παππού: "Λες να είμαστε κλεισμένοι σε μια γυάλα σαν ψάρια και να νομίζουμε ότι αυτό είναι όλο, ενώ έξω είναι το σπίτι, η πόλη, ο κόσμος, ο γαλαξίας; Λες να είμαστε κοντόφθαλμοι σαν χρυσόψαρα;", αναφέρει σε μια συζήτηση που κάνει με τον παππού λίγο πριν τον χάσει [πάντα μιλάμε για όσα γράφει στη στήλη (φαντασίας;)-ημερολόγιό της].

Στην "κυρία με το σκυλάκι", λοιπόν, υπάρχει η εξής φράση που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και έχει να κάνει και πάλι με το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι "θανάτου άθυρμα" (που λέει και ο Καβάφης).

"Στα δέντρα δεν κουνιόταν φύλλο, έσκαγε ο τζίτζικας και ο μονότονος, πνιχτός ήχος της θάλασσας που ακουγόταν από χαμηλά μιλούσε για τη γαλήνη, για τον αιώνιο ύπνο που μας περιμένει."

Υπάρχουν τόσες περιγραφές και τόσες οπτικές για τον θάνατο... Στο τέλος, μπορεί κανείς να μην έχει καταφέρει να αγγίξει πραγματικά το συναίσθημα ή την πρόβλεψη του τι συμβαίνει εκείνα τα λεπτά αλλά και τους αιώνες που ακολουθούν τον θάνατο ενός ανθρώπου.

Λέτε να μπορούμε να διανοηθούμε και να "πιάσουμε" την έννοια του θανάτου ή πάντα υπερισχύει ο μηχανισμός που αποτρέπει την κατανόηση τού τι πραγματικά θα μας συμβεί στο τέλος του νήματος;

"I am not afraid of death. I just don't want to be there when it happens."
- Woody Allen